Joke van Zalingen – Mantelzorg, meer mantel dan zorg
Ervaringen uit de praktijk helpen de Adviesraadleden het beleid van de gemeente op waarde te schatten. Met bijna 10.000 mantelzorgers in Maassluis, is Mantelzorg een onderwerp dat ook de Adviesraad bezighoudt. Joke van Zalingen vertelt hoe zij in haar directe omgeving mantelzorg in de praktijk toepast.
MANTELZORG, MEER MANTEL DAN ZORG
Op één van onze vergaderingen van de Adviesraad is Karin Barg te gast, mantelzorgconsulente bij Minters. Zij vertelt over haar werk en het mantelzorger zijn. Ik ben geen mantelzorger naar de letter van de wet, meer een omkijker. Het effect is hetzelfde, maar het heeft geen geregeld karakter.
Aandacht voor alleenstaande buren
In de mij omringende appartementen wonen merendeel mensen op leeftijd, van wie een aantal alleenstaand zijn. En juist die mensen hebben mijn speciale aandacht. Niet nadrukkelijk, maar zo terloops; even zwaaien, buiten eindje meelopen, soms een tas dragen en het gebruikelijke praatje bij de brievenbussen. En dan probeer ik er een afspraak voor een kopje koffie uit te slepen. Negen van de tien keer lukt dat. Als die ene keer niet lukt, vind ik een dag later wel een afgescheurd kladje met een 06-nummer en een naam in grote letters! Zulke bezoekjes zijn vermakelijk, ontroerend, leerzaam en verhelderend.
Een warm manteltje om iemand heen
Mevrouw van begin 90, waar ik al voor de tiende keer kom, is vaak blij verrast als ze me ziet. Niet meer op afspraak, want dat heeft geen zin meer. Soms jaagt ze me meteen weg: ”Ik heb geen tijd, je moet afspreken.” Ik spreek haar niet tegen. Weekje later mag ik wel blijven en verhaalt ze heel gedetailleerd over vroeger, over haar acht broers en zussen. Ze noemt ze, tellend op haar vingers, allemaal bij name, terwijl ze zichzelf steeds overslaat. Als ik dan zeg, “en….en…” roept ze triomfantelijk haar naam. Vaak moet ik er ook aan geloven en moet ik de namen van mijn familie noemen. Helaas gaat haar toestand snel achteruit en ligt ze alleen nog op bed, lekker thuis in de woonkamer, want dat wilde ze. Vanuit haar bed kijkt uit ze uit over het water. “Er lopen niet veel mensen op straat” zegt ze.” Ik beaam dat. Haar ziekbed duurt niet lang. Zoals verwacht is ze rustig ingeslapen. Maar niet, nadat ik twee dagen daarvoor weer op mijn vingers mijn broers en zussen de revue heb laten passeren.
Ik ben een ervaring rijker, weet nu nog meer hoe oudere en/of dementerende mensen hun leven beleven. Een beetje zorg is zo gegeven en voelt hopelijk aan als een warm manteltje om iemand heen.